O Apalpador

Disque un vello xigante, de oficio carboeiro, na noite do 24 de decembro, baixaba das devesas até as aldeas e apalpaba as barriguiñas dos cativos.

Se estaban cheas dicía: "así, así esteas todo o ano" e deixaba unha presa de castañas. Se non... calaba, pero as castañas tamén as daba.

Pra sosegar aos rapaces, bulideiros pola inquedanza da chegada do Apalpador, os pais cantábanlles:

Vaite logo, meu meniño

marcha agora pra a camiña

Que vai vir o Apalpador

a apalparche a barriguiña

Xa chegou o día

grande día do noso Señor.

Xa chegou o día grande

e virá o Apalpador.

Mañá é dia de cachela,

que haberá gran nevarada

e há vir o Apalpador

cunha mega de castañas.

Por aquela cemba

xa ven relumbrando

o señor Apalpador

pra dárvo-lo aguinaldo.

A que cheira a morte?

A morte cheira a augardente e a viño da Ribeira Sacra, a noces, figos e a mazá madura; cheira a tregua, aos ventos da emigración... e ao mesmo tempo, cheira a auga fresca.

A morte non cheira a flores, pero igualmente cheira á montaña; porque a morte non é boa, máis tampouco é mala.

A morte cheira a vida cando a vida cheira a morte.

...claro que en cada casa a augardente, o viño, as noces e até a iauga cheiran diferente.

¡¡COIDADO, NADAL!!

Houbo un tempo no que a xente era feliz simplemente cun teito onde refuxiarse, co bandullo cheo, e cunhas condiciós de saúde axeitadas.

No momento no que nos países desarrollados estas necesidades básicas son cubertas pra un porcentaxe moi elevado da sociedade, pra que queremos máis?

Con esto nace unha nova necesidade para o mercado máis avaricioso; a necesidade de facer crer a sociedade que o innecesario, é necesario.

Os nosos hábitos de consumo cambiaron e así naceu o consumismo; tan destructivo para cada un de nós, e sobre todo, para a nosa terriña.

*Aos tradicionais, que coma min, celebran o nadal... disfrutai, cantai panxoliñas, bebede e comede, que esa é a verdadeira tradición, e non a que dende principios de novembro nos amosan nos medios de comunicación e nos grandes almacenes.

Roteiro A Esmorga de Eduardo Blanco Amor 8

''Cando pasamos pola Lameda aínda se vía o relustro do lume do pazo, que me desacougou moito velo, pois xa se me tivera esquecido''.

Roteiro A Esmorga de Eduardo Blanco Amor 7

''Conque ao chegar perto da Praza Maior, oíronse as tres da mañá, no reló da Catedral. A xiada estraba as rúas e mais os tellados''.

Roteiro A Esmorga de Eduardo Blanco Amor 6

''Logo fomos dar á fonte do Rei onde mexamos na pía, con licencia de vostede''.

Roteiro A Esmorga de Eduardo Blanco Amor 5

''Cando paramos de correr, aló pola praza do correxidor, oíronse no reló da catedral as badaladas de media noite''.

Roteiro A Esmorga de Eduardo Blanco Amor 4

''Ao chegar ao calexón de Pena Vixía, o Bocas ordeou: Temos que nos asoparar''.

Roteiro A Esmorga de Eduardo Blanco Amor 3

''Na fonte de San Cosme bebemos a morro uns grandes grolos de auga da pía, que nos fixo baleirar, de alí a pouco, todo canto tiñamos dentro''.

Roteiro A Esmorga de Eduardo Blanco Amor 2

''Conque seguía a caer aquela chuvia acoriscada que facía máis mesto o bafo a se soerguer da auga quente do lavadoiro grande da Burga''.

Roteiro A Esmorga de Eduardo Blanco Amor 1

''Ao chegar perto do Posío, entramos na taberna da tía Esquilacha, onde pararan tamén os tratantes''.